از آنجا که روش حسابداری مرسوم حسابداری دوبل می باشد ، لذا برای ثبت هر واقعه مالی از دو حساب استفاده می نماییم .
یکی از این حساب ها بدهکار و دیگری همواره بستانکار می باشد .
اگر حساب ها را به پنج گروه کلی طبقه بندی نماییم تفکیک ماهیت حساب ها به شرح ذیل می شود :
دارایی ها ماهیت بدهکار
بدهی ها ماهیت بستانکار
سرمایه ماهیت بستانکار
درآمد ماهیت بستانکار
هزینه ماهیت بدهکار
دارای بدهی و سرمایه حساب های دائم می باشند .
به عبارت دیگر مانده این حساب ها از سالی به سال دیگر منتقل می شود .
در خصوص ماهیت این حساب ها بدین شکل می باشد که افزایش آنها مطابق ماهیت شان و کاهش آنها را خلاف ماهیت عمل می نماییم .
به طور مثال ماهیت دارایی ها که بدهکار می باشد افزایش در دارایی را با بدهکار و کاهش را با بستانکار نشان می دهیم .
در خصوص حساب های دایم الزامی می باشد که مانده پایان دوره آنها مطابق ماهیت شان باشد .
خلاف ماهیت بودن حساب های دائم اشتباه بوده و می بایست با صدور سند تغییر طبقه بندی نسبت به اصلاح آنها اقدام نمود .
درآمد و هزینه حساب های موقت بوده و در پایان هر سال مانده آنها بسته شده و به سال بعد منتقل نمی شود .
در مورد حساب درآمد و هزینه همواره مطابق ماهیت شان عمل کرده و جز در موارد استثنا که برگشت از فروش و یا خرید و تخفیفات می باشد خلاف ماهیت سندی را صادر نمی کنیم .
به عبارت دیگر درآمد ها در طی سال همواره بستانکار شده و جز برگشت از فروش که بدهکار می باشد در طی سال هرگز بدهکار نمی شود .
