از آنجا که روش حسابداری مرسوم حسابداری دوبل می باشد ، لذا برای ثبت هر واقعه مالی از دو حساب استفاده می نماییم .

یکی از این حساب ها بدهکار و دیگری همواره بستانکار می باشد .

اگر حساب ها را به پنج گروه کلی طبقه بندی نماییم تفکیک ماهیت حساب ها به شرح ذیل می شود :

دارایی ها ماهیت بدهکار

بدهی ها ماهیت بستانکار

سرمایه ماهیت بستانکار

درآمد ماهیت بستانکار

هزینه ماهیت بدهکار

دارای بدهی و سرمایه حساب های دائم می باشند .

به عبارت دیگر مانده این حساب ها از سالی به سال دیگر منتقل می شود .

در خصوص ماهیت این حساب ها بدین شکل می باشد که افزایش آنها مطابق ماهیت شان و کاهش آنها را خلاف ماهیت عمل می نماییم .

به طور مثال ماهیت دارایی ها که بدهکار می باشد افزایش در دارایی را با بدهکار و کاهش را با بستانکار نشان می دهیم .

در خصوص حساب های دایم الزامی می باشد که مانده پایان دوره آنها مطابق ماهیت شان باشد .

خلاف ماهیت بودن حساب های دائم اشتباه بوده و می بایست با صدور سند تغییر طبقه بندی نسبت به اصلاح آنها اقدام نمود .

درآمد و هزینه حساب های موقت بوده و در پایان هر سال مانده آنها بسته شده و به سال بعد منتقل نمی شود .

در مورد حساب درآمد و هزینه همواره مطابق ماهیت شان عمل کرده و جز در موارد استثنا که برگشت از فروش و یا خرید و تخفیفات می باشد خلاف ماهیت سندی را صادر نمی کنیم .

به عبارت دیگر درآمد ها در طی سال همواره بستانکار شده و جز برگشت از فروش که بدهکار می باشد در طی سال هرگز بدهکار نمی شود .